Regelmatig heb ik het met ruiters over dat het er bij andere zo makkelijk uit ziet, alsof alles in een keer goed gaat. En dat het lastig is dat jij het niet zo goed voor elkaar krijgt. Dat het voelt alsof je faalt.
Je hoeft Facebook maar door te scrollen en je ziet allemaal succes verhalen. Foto’s van paarden die samen met hun ruiter met een lange teugel buiten rijden. Je ziet mooie plaatjes van paarden in liberty en het paard blijft keurig bij de ruiter. Heerlijke foto’s van paarden die nagefelijk en netjes aan het bit lopen. Ruiters rijden zonder zadel of zonder hoofdstel. En de opstapchallenge lijkt ook iedereen te lukken.
En jij? Jij probeert het goed te doen. Je wilt het beste voor je paard. Je wilt het graag goed doen en fijn samenwerken in harmonie en verbinding. Maar helaas. Jij gaat met een knoop in je buik naar je paard. Je wilt het zo graag goed doen dat het eigenlijk in een keer goed moet. Als je paard iets anders doet dan je op t filmpje heb gezien ga je twijfelen. Hij doet niet wat je zegt, je krijgt veel spanning in je lijf, zet je kiezen op elkaar. Of het lijkt of je paard je niet begrijpt, terwijl jij het echt zo goed doet. Of heb jij een paard in je hand die zo zwaar is dat je niet meer naar de sportschool hoeft. Ik hoor zelfs mensen die zijn verhuisd om hun paard bij huis te hebben en toch lukt het niet om te genieten.
Herken jij je in een van bovenstaande punten, dan heb ik in de volgende blog een aantal tips voor je.